Tyśmienica, tyś mię tam zwabiła!

    Co zrobić gdy wszyscy znajomi wyjechali na pielgrzymkę do Częstochowy i dopadła cię melancholia? To proste, trzeba jechać na jakiś fajny, kameralny festiwal punkowy i takoż uczyniłem w tym roku – wszyscy jechali pociągami w przeciwnym kierunku, a my dzielnie zbliżaliśmy się na lubelskie ostępy, tam gdzie żadna komunikacja publiczna nie odważa się dojechać. Aż do tego roku nikt nie wiedział, gdzie jest Tyśmienca, ani, że w ogóle istnieje takie miejsce, ale geografia potrafi nas wciąż zaskoczyć.

    Podróż była dwuetapowa, przesiadaliśmy się w Lublinie na dworcu PKP – sam nie wiem jak to możliwe, ale byłem tam pierwszy raz w życiu, zawsze witałem i żegnałem się z tym miastem na dworcu autobusowym, a tu nagle się okazało, że istnieje coś takiego jak Lublin B i tam właśnie jest dworzec kolejowy. Czułem się tam niemal tak, jakbym wysiadł w Chmielniku, tak jest tam małomiasteczkowo.

    Z lokalnego już pociągu trzeba wysiąść na przystanku Gródek, łatwo to poznać, bo tam właśnie wysypują się na niby-peron pijane punki.

    Całkiem niedaleko od tego kolejowego przystanku jest sklep, gdzie dokonujemy drobnych zakupów i socjalizujemy się z miejscowymi, którzy są szczerze zdziwieni, że pojawili się tu jacyś obcy, a na dodatek Turyści (!). Dobrze wszak, że fest zaczynał się w piątek, a nie w środę, bo w środy i w niedziele ten sklep, który odwiedzających witał długą, powiewną firanką w drzwiach, spełniającą zapewne rolę moskitiery, jest po prostu zamknięty, co smuci najbardziej w niedzielę, gdy wraca się do cywilizacji i nie ma się już ze sobą niczego do jedzenia i picia (jak widać tam właśnie jest niedzielny poligon Handlowej Dobrej Zmiany).

    Po opuszczeniu zabudowań pojawia się bardzo istotne miejsce – zakręt w las, którym prowadzi droga w kierunku festiwalu, na oko ze 3 kilometry w żywej dziczy. Zdjęcie jako punkt orientacyjny publikuję dla przyszłych pokoleń wybierających się na ten zajebisty fest.

    Po wyjściu z lasu, jako punki niezłomne, objawia nam się obraz sprzed bitwy – nie ma jeszcze nic oprócz sceny, tylko ściernisko, sad i bojowe koguty, które później okażą się prawdziwą poranną zmorą dla zmęczonych nocnymi koncertami festiwalowiczów.

    W międzyczasie wysłuchaliśmy przeraźliwych opowieści jakież to dzikie zwierzęta czają się w lasach, ale potem, gdy poszliśmy do sklepu w Tyśmienicy, mijając chlewnie obfite w zapachy i odgłosy, znaleźliśmy gazetkę ścienną miejscowego koła łowieckiego i od razu nam ulżyło:

Szanowni członkowie koła łowieckiego! Apelujemy o prowadzenie polowań również w rejonie dwóch nowych ambon w Tyśmienicy. W tych okolicach bardzo często są spotykane duże stada dzików, stąd znaczne straty w zasiewach pszenicy i kukurydzy są bardzo prawdopodobne, a sukces na polowaniu niemal pewny.

Z życzeniami sukcesów „Rolnicy”

    A sklep, jak to zwykle bywa w małych miejscowościach tchnie serdecznością i gromadzi przyjaznych ludzi. Sklepy tam z kolei mają inny styl pracy niż w Gródku, w ciągu dnia obowiązuje bowiem kilkugodzinna przerwa na lunch, mniej więcej od godziny 11.  Smutniej okazało się później, gdy doszły nas informacje, że miejscowi policjanci by wykazać się jakąkolwiek inicjatywą (wcześniej wyproszeni delikatnie sprzed terenu festiwalu) wystawiali mandaty za chodzenie niewłaściwą stroną pobocza drogi. Punk rock swoją drogą, ale bezpieczeństwo i dyscyplina na pierwszym miejscu.

    Ach, wypadałoby cokolwiek wspomnieć o samym festiwalu, choć nie wiem sam, czy nie ważniejsze są wszystkie kolejne doznania około-muzyczne, no ale dobra: ukraińska ZRADA była rewelacyjna, tak energetyczno-ekwilibrystycznej kapeli dawno nie widziałem (perkusista chyba był  żonglerem w cyrku), natomiast zupełnie z innej bajki, ale za to z jak wysmakowanej była MERKABAH, grająca zza firanki powieszonej na scenie – muzycznie mnie po prostu wmurowało. Poza tym jak zwykle dobre i świetne wege cateringi i alkohole domowej roboty, jak choćby przepyszna bzówka, mmmm…

    By powrócić z festiwalu na łono cywilizacji trzeba wykazać się niezłą samodyscypliną, niestety jest mały wybór pociągów z magicznego przystanku w Gródku, które dowiozły by nas do Lublina, konieczne jest więc zerwanie się o poranku, by przemierzyć mroczny las z dzikami-ludojadami. Impreza była zdecydowanie elitarna, familijna wręcz, co mam nadzieję, że nie wpłynie na być-albo-nie-być przyszłorocznej edycji, ale po takim wyjeździe naprawdę współczuję ludziom, którzy w poszukiwaniu doznań muzycznych masochistycznie wybierają woodstocki, offy czy openery.

Gorzowo

   Gorzów, wciąż zwany jeszcze Wielkopolskim, jest miastem, które ma chyba najsmutniejszy rynek jaki widziałem, bo choć trudno przebić melancholię rynku w Radomiu, to ten gorzowski jest najzwyczajniej w świecie zjebany. I podejrzewam, że nigdy nie nabierze typowego dla śródmiejskich rynków spacerowego, sielankowego charakteru, chyba, że zlikwidują dwupasmową ulicę, która jest jednym z jego obrzeży. Mimo wszystko Gorzów broni się, bo posiada niewątpliwy urok niedostępny innym miastom, które już uległy betonowej „rewitalizacji” centrum, jest wciąż dość mało dopieszczony architektonicznie wg nowej mody, może niebawem zwiędnie trend betonowania miast i niszczenia naturalnej zieleni, co uratuje to miasto przed zdegenerowaną industrializacją.

Magiczny cmentarz żydowski

   Oryginalnie, czyli do 1945 roku obowiązywała nazwa Landsberg an der Warthe, ale przez krótką chwilę, gdy przyradzieckie władze nie mogły się zdecydować na jakieś sensowne spolszczenie, funkcjonowała nazwa Kobyla Góra – czyż nie urocze? Dzisiaj pozostałość tej sielskości, jaką obrazowała by ta nazwa,  jest czasem dotykalna wręcz, jak choćby na uroczym skwerze przy ul. Chrobrego, który od czasów PRL ma tajemniczy kształt mandali lub jakiegoś hinduskiego symbolu. Skwer ma ławki, stałych bywalców sączących leniwie piwo, brak interweniującej policji czy straży miejskiej, dużo drzew i chyba żadnego pomnika, a tuż obok świetną wege knajpę „Dobra karma”. 

    Co do pomników, a może raczej figur ulicznych, to zaskoczyła mnie ich spora ilość, myślałem, że to Kielce biorą udział w jakimś współzawodnictwie, ale tam okazało się, że co kilkaset metrów jest jakaś postać na ławce, czy choćby oryginalny Świńster na trawniku. Na ulicach tego pół-wojewódzkiego miasta można znaleźć jeszcze choćby takie posągowe postacie jak legendarny kloszard, żużlowiec, cygańska poetka Papusza czy rzeźby muzyków Gorzowskiej Orkiestry Dętej. Folgują sobie, nie ma co. 

    Sprawdziliśmy też knajpianość tego miasta (jeżeli jest to wartość mierzalna), zajrzeliśmy więc do nieźle się zapowiadającej, piwnicznej knajpy „The Doors”, ale nie urzekła nas niczym, podobnie jak tandetna dość knajpa „Czar PRL-u”, natomiast dość pozytywne wrażenie zrobił na nas pub „C-60”, w którym poczułem zefir lekko stęchłego klimatu kieleckiego „Woora”, zarówno alkoholowy, jak i muzyczny. Jednak zaniemówiłem gdy zobaczyłem co się dzieje w kawiarni „Letniej”, a zaiste nie da się tego tak prosto opisać. Sam lokal dosyć przaśny, ale alkohol tani, proste żarcie bufetowe, klimat siermiężny mocno, ale na zewnątrz stoją stoliki i parasole, które już od rana gromadzą bardzo specyficzną społeczność autochtonów. Jednak mocno intryguje scena z tęczą w tle i to ona jest powodem tego, że miejsce to muszę nazwać niezwykłym. Po południu instaluje się tam zespół brzuchatych i wąsatych muzyków dancingowych, by wieczorem porwać w tany okoliczny kwiat seniorów i śmietanki miejscowej żulerii – ten niesamowity widok, wraz z ciechocinkowym pierdolnięciem muzycznym, które mnie przyprawiło o ból, to zestaw, którego moje zmysły nie wytrzymały. Ale jest w tym porażająca moc!

    Z nietypowych miejsc, które są poniekąd symbolem wizualnym Gorzowa warto wymienić niesamowicie brzydką dominantę widokową czy słynne schody donikąd, ale ja osobiście urzeknięty zostałem takim niemal niewidzialnym kioskiem na Zawarciu, najdziwniejszym i najmniejszym miejscem handlowym, które widziałem ostatnimi czasy. 

    Streetart w Landsbergu jest specyficzny, bo oprócz typowych murali można odnaleźć wysmakowane ciekawostki, o które trudno w innych miastach, jak np. ten wrzut 3D, który normalny człowiek omija, bo jest za nisko, a odkrył go poniekąd dla nas Nataniel, dwuletni chłopiec, którego oczy są właśnie na wysokości tegoż detalu:

   Nieźle ma się tam też uliczny nurt poezji dyslektycznej, w różnych wykonaniach, jak dla mnie przesmaczne: 

Kuj żelazo puki goroce tylko sie kurwa nie popaż

Huchał dmuchał i dostał raka puc

   Mury niosą też niepokojące informacje:

Twój frajer to łowca motyli          Józek twój garaż spalony. Boleć cię będzie

   I intrygujący cykl mozaikowy z murów Gorzowa już-nie-wielkopolskiego: 

Odpowiedzialność

Empatia

Intensywność

Dla sąsiadów

I takie tam różne, masońskie drzwi...

   A dworzec pożegnał nas nietypowo - słyszeliśmy, że żebrzący menele mają wysokie standardy, których nabyli w niedalekim Berlinie, ale gdy na peronie po pytaniu o zwyczajowe "parę groszy" zapytałem "Czyli ile?" usłyszałem, że "A chociaż z 5 złoty", to zrozumiałem, że tu naprawdę obowiązują berlińskie standardy sępienia.